Çocukluğumuzun yetişkinliğe yansıması
Psikiyatrik destek almaya ilk gittiğimde haydi gözlerini kapat ve çocukluğuna dönelim gibi bir cümle duymadım ama anlattıklarımı kendim dinlediğimde aslında ne yaşıyor ve yaşamışsam bunların doğuş zamanının benim kendi farkındalığımın başlama tarihiyle aynı olduğunu fark ettim. Hepimiz biliriz ki çocuklar birbirine karşı çok acımasız olabiliyor ve okul bahçeleri , sınıflar aslında birer cinayet mekanları. En azından benim için öyleydi.Ben herkesin eksik yanını görmeme rağmen ağzımı açmazken insanlar benim fazla kilomla ayrık dişlerimle kafayı bozmuş haldelerdi.Hiçbir şey geçmez zannederken ortaokul bitmişti.Lisenin ordan acımasız olduğunu öğrenene kadar çok daha huzurlu bir insandım.İlkokulda içime bastırdığım belki cesaret edemediğim her şey lisenin 1. yaz tatilde patlak verdi. 63 kiloydum. Hayat mükemmeldi. İstediğim her şeyi yiyebiliyordum ve gerçekten sadece tombul asla bu hakaretleri hak etmeyecek bir görünüme sahiptim ama bir tanecik sınıf arkadaşlarım sayesinde 6. senem y